Hayat tek başına rol aldığın bir tiyatro sahnesidir. Sahnede yapayalnızsındır.
Ama benim bahsettiğim yalnızlık, insanların olmadığı bir yalnızlık değil.
Benim anlatmaya çalıştığım yalnızlık, insanlara rağmen yalnızlık.
Bu yalnızlık öyle bir şey ki, gülerken, ağlarken, düşünürken, dostlarınla birlikteyken ya da tek başına kaldığında, sevilirken ve severken, ya da sevilmezken, her an seninle, kalbinin en derinliklerinde. Anlatılmaz, paylaşılmaz, seni terk etmez. O hep içindedir. Kendi içinde boğulmak gibidir bu yalnızlık. Sessizdir, senden başka kimse göremez, siyah elleri her zaman boynundadır. Senden bir parçadır o, söküp atamazsın içinden. Seni senden başka kimse tanımaz, onu da senden başka kimse tanımaz.
Bazen bir yanılgıya düşerek, içindeki yalnızlığı insanlara anlatmak, bunu onlarla paylaşmak istersin, anlatırsan, anlayacaklarını zannedersin, ama anlamazlar.
Bazıları şanslıdır, yalnızlığı tatmamışlardır. Bundan nasibini almak büyük bir nimettir. Nasibini alamayanların vay haline! Onların tiyatro sahnesi karanlık ve tozludur. Sahnenin arkasına siner böyleleri, korkarlar, kendi tiyatro sahnelerinin asıl oyuncuları olamazlar, başkalarının kendi tiyatro sahnelerinde sergiledikleri oyunları izlerler.
Arada bir karanlık, tozlu, kara perdeli sahnenin ışıkları yanar. Sahnenin bütün tozu, kiri yok olur ortalıktan, sahne güllük gülistanlık oluverir birden. Kara perdenin yerine kırmızı, ışıl ışıl, tertemiz, mis kokulu perdeler takılmıştır sahneye. Sahnenin arkasına sinmiş, korkulu gözlerle kendi tiyatro sahnesine bakan asıl oyuncunun gözleri kamaşır ışıktan, göz bebekleri büyür, kalp ritmi hızlanır, terlemeye başlar heyecandan, zorlukla nefes alır hale gelir. Ayağını bir adım öne atar, geri çeker, atar, geri çeker derken birden yüzünde bir gülümseme oluşur, kendisini sahneye atar birden. İnsanlar türlü mutluluklar, güzellikler, zevkler, iyi ve hoş duygular, hayaller, umutlar, yeni roller belirir önünde.
Şaşkındır. Beklediği her şey buradadır, onun için gelmişlerdir buraya.
Ve birden ışıklar kapanır!
Asıl oyuncunun rol arkadaşları birer birer sahneden inmeye başlarlar, sahne toz duman olur, göz gözü görmez. Kara perdeler ve karanlık geri gelir.
Ve yeniden sessizlik!
Ama benim bahsettiğim yalnızlık, insanların olmadığı bir yalnızlık değil.
Benim anlatmaya çalıştığım yalnızlık, insanlara rağmen yalnızlık.
Bu yalnızlık öyle bir şey ki, gülerken, ağlarken, düşünürken, dostlarınla birlikteyken ya da tek başına kaldığında, sevilirken ve severken, ya da sevilmezken, her an seninle, kalbinin en derinliklerinde. Anlatılmaz, paylaşılmaz, seni terk etmez. O hep içindedir. Kendi içinde boğulmak gibidir bu yalnızlık. Sessizdir, senden başka kimse göremez, siyah elleri her zaman boynundadır. Senden bir parçadır o, söküp atamazsın içinden. Seni senden başka kimse tanımaz, onu da senden başka kimse tanımaz.
Bazen bir yanılgıya düşerek, içindeki yalnızlığı insanlara anlatmak, bunu onlarla paylaşmak istersin, anlatırsan, anlayacaklarını zannedersin, ama anlamazlar.
Bazıları şanslıdır, yalnızlığı tatmamışlardır. Bundan nasibini almak büyük bir nimettir. Nasibini alamayanların vay haline! Onların tiyatro sahnesi karanlık ve tozludur. Sahnenin arkasına siner böyleleri, korkarlar, kendi tiyatro sahnelerinin asıl oyuncuları olamazlar, başkalarının kendi tiyatro sahnelerinde sergiledikleri oyunları izlerler.
Arada bir karanlık, tozlu, kara perdeli sahnenin ışıkları yanar. Sahnenin bütün tozu, kiri yok olur ortalıktan, sahne güllük gülistanlık oluverir birden. Kara perdenin yerine kırmızı, ışıl ışıl, tertemiz, mis kokulu perdeler takılmıştır sahneye. Sahnenin arkasına sinmiş, korkulu gözlerle kendi tiyatro sahnesine bakan asıl oyuncunun gözleri kamaşır ışıktan, göz bebekleri büyür, kalp ritmi hızlanır, terlemeye başlar heyecandan, zorlukla nefes alır hale gelir. Ayağını bir adım öne atar, geri çeker, atar, geri çeker derken birden yüzünde bir gülümseme oluşur, kendisini sahneye atar birden. İnsanlar türlü mutluluklar, güzellikler, zevkler, iyi ve hoş duygular, hayaller, umutlar, yeni roller belirir önünde.
Şaşkındır. Beklediği her şey buradadır, onun için gelmişlerdir buraya.
Ve birden ışıklar kapanır!
Asıl oyuncunun rol arkadaşları birer birer sahneden inmeye başlarlar, sahne toz duman olur, göz gözü görmez. Kara perdeler ve karanlık geri gelir.
Ve yeniden sessizlik!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim.