ÇAY BARDAĞI

Bir an için kendi varlığımı hissedemedim. Bir şey karşısında çözümsüz kaldığım zaman hep böyle olur.
Elimde bir çay kaşığı, çayı karıştıran eller benim ellerim, ama o elleri hissedemiyorum.
O an sanki o eller benim ellerim değilmiş, o çay kaşığını benim ellerim tutmuyormuş gibi hissettim.
Karşımda bir insan, ben onu seviyorum, o da beni seviyor biliyorum.
Sağımda, solumda bir sürü insan, masalar ve sandalyeler. Ve sandalye, üzerinde oturduğum sandalye., onu da hissedemiyorum.
Gözlerim önümdeki masamda, oraya öylece dalıp kalmış... Başımı hafifçe yukarıya doğru kaldırmak istiyorum, bunu yapmakta zorlanıyorum. Zihnim bedenim üzerindeki kontrolünü yitirmiş gibi.
Sonunda başımı kaldırmayı başarıyorum. Sonra gözlerim yine dalıyor...
Algılamak istiyorum, kulağımın duyduğu sesi. Duymak değil, dinlemek istiyorum çalan şarkıyı. Ve insan uğultuları arasında zihnimin uğultuları... Ah o susmayan zihnim!

Çay bardağını elime alıyorum. Çay önüme geleli epey zaman geçti ama hala biraz sıcak. Parmaklarımı çay bardağı üzerinde hareket ettiriyorum, çayın sıcaklığını hissetmek ve üşüyen ruhumu ısıtmak istercesine. Bardağı tuttuğumu algılayamıyorum.
Donup kalmışım. Gözlerimde yaşlar... Onlar da donup kalmışlar...
O an ölmeliyim... O an orada, o sandalyede ölmeliyim. Anlatmak, anlaşılmak için çabalamak mümkün değil. Evet, evet, o an ölmeliydim!
Elime birkaç tane renkli kağıt kaplı küp şeker alıyorum, bunu yaptığımı algılamak istiyorum, ama olmuyor.
O an ne geçmiş, ne gelecek, ne de şimdi... Ben bambaşka bir yerdeyim, mekanın ve zamanın dışındayım, insanlardan ötedeyim.
Birkaç saniyeliğine gözlerimi kapattım. Varlığımı hissetmeliydim.
Sonra gözlerimi açtım, derin bir nefes aldım. Kendime geldim, ama ne kendine geliş (!)
O an bir şey belirdi zihnimde: "İnsanların arasında da yalnızlık duyulur."